[...]Στην Ελλάδα της κρίσης και της ανθρωπιστικής καταστροφής όλο και
περισσότερες γυναίκες συναντιούνται στους δρόμους του αγώνα. Εδώ
αναβιώνουν οι καλύτερες παραδόσεις των ανταρτισσών της Αντίστασης και
του Εμφυλίου του ’41- ’49 στις πόλεις και τα βουνά, των γυναικών των
φυλακών Αβέρωφ και των άλλων φυλακών και τόπων εκτόπισης και εξορίας,
των απλών γυναικών του λαού, αλλά και των γυναικών της Επιστήμης και της
Τέχνης.Σίγουρα έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε μέχρι να κατακτήσουμε την ισότητα των φύλων, στην κοινωνία όπου θα έχει καταργηθεί η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η ταπείνωση και ο εξευτελισμός ανθρώπου από άνθρωπο, στην αταξική κοινωνία, όπου η εργασία δεν θα είναι καταναγκασμός αλλά ελεύθερη, δημιουργική δραστηριότητα.
Μ’ αυτό το όραμα της καθολικής ανθρώπινης χειραφέτησης πρέπει να αγωνιστούμε, με το πάθος που μας χαρακτηρίζει, ενάντια στις δυνάμεις και τους μηχανισμούς της βιοεξουσίας, ενάντια στους κοινωνικούς αποκλεισμούς και την εξόντωση των διαφορετικών, των μη-κανονικών για το σύστημα, ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό, την Αμυγδαλέζα και όλα τα κέντρα κράτησης, τις φυλακές τύπου Γ΄.
Παίρνοντας παράδειγμα από τις γυναίκες της Ροζάβα, μέσα στον αγώνα ανακαλύπτουμε και απολαμβάνουμε την ξεχωριστή ομορφιά του. Ανακαλύπτουμε μια άλλη αισθητική, που δεν έχει καμιά σχέση με τα σημερινά πρότυπα ομορφιάς. Είναι η αισθητική της Επανάστασης.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο της Κατερίνας Μάτσα: http://www.eek.gr/index.php/g-articles/3279-i-xeirafetisi-tis-gynaikas-kai-i-koinoniki-epanastasi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου