Την Τετάρτη 18 Δεκέμβρη, δικάζονται στη Λουκάρεως, οι δύο Χρυσαυγίτες δολοφόνοι του Σαχζάτ Λουκμάν.

Ο νεαρός μετανάστης από το Πακιστάν, έπεσε νεκρός με επτά μαχαιριές, τα ξημερώματα της 17 Γενάρη, πηγαίνοντας με το ποδήλατο στη δουλειά του στα Πετράλωνα. Σε μια λαϊκή γειτονιά όπως τα Πετράλωνα, με τεράστια αριστερή και κινηματική παράδοση από τα χρόνια του Εμφυλίου ακόμα, μόνο έτσι θα μπορούσαν να δράσουν οι φασίστες: αχάραγα και σαν τους κλέφτες, αποφεύγοντας οποιαδήποτε ανοιχτή και δημόσια εμφάνιση. Αλλά αυτή η εγκληματική δράση, που ομοιάζει με αυτή του υπόκοσμου της νύχτας, είναι αρκετή για να αφήνει πίσω της θύματα, όπως ο 27χρονος εργάτης αδερφός μας, που δούλευε σαν σκλάβος για να ζήσει τα οκτώ αδέλφια του στο Πακιστάν, μέχρι που βρέθηκε στο δρόμο των εχθρών της εργατικής τάξης και των λεπίδων τους.

Αρχικά, μπάτσοι και ΜΜΕ προσπάθησαν να υποβαθμίσουν το γεγονός σε απλή «παρεξήγηση μεταξύ οδηγών», για να αποκαλυφθεί αργότερα –μόνο μετά την σύλληψη των δολοφόνων και την έρευνα στα σπίτια τους- η σχέση τους με τη ναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής και το ρατσιστικό-φασιστικό ποιόν τους. Ήταν ακόμα η περίοδος -πριν ακόμα επικρατήσει η κάλπικη «αντιφασιστική» υστερία των δελτίων των 8- που τα σάπια ΜΜΕ των εφοπλιστών και των μεγαλοεργολάβων, έκαναν απροκάλυπτα τις πλάτες στη δολοφονική δράση των φασιστών, στρώνοντας το έδαφος και για νέες δολοφονίες.

Ακριβώς οκτώ μήνες μετά τη δολοφονία του Λουκμάν, ήταν η σειρά του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, για να μαχαιρωθεί μέχρι θανάτου από φασίστες. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για ένα ολόκληρο λαό, που έχει υποφέρει τα πάνδεινα από τους Ναζί κατακτητές και τους ταγματαλήτες – προγόνους των Χρυσαυγιτών. Η λαϊκή αντίδραση είναι άμεση, απειλώντας να πάρει τα χαρακτηριστικά μιας γενικευμένης αντιφασιστικής εξέγερσης, κι οδηγώντας έτσι στην «αντεπίθεση» της εκφυλισμένης αστικής δημοκρατίας και εν τέλει στις συλλήψεις των Ναζί στελεχών.

Αλλά η, κλονισμένη και παραπαίουσα, κυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου, που σαν Βοναπάρτης χτυπά δεξιά (Χ.Α.) κι αριστερά (χρυσός, ΕΡΤ, 6/12/2013 κλπ.) για να σταθεροποιηθεί η ίδια, είναι που έχει κηρύξει μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης στο λαό και την εργατική τάξη, που στήνει στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες, που κάνει πογκρόμ στις γειτονιές της Αθήνας, που αφήνει εν κατακλείδι ανέγγιχτους τους φασιστικούς πυρήνες που φωλιάζουν μέσα σε κράτος και παρακράτος. Στην πάλη μας ενάντια στο φασισμό, δεν έχουμε και δεν θέλουμε τέτοιους συμμάχους.

Η ίδια «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη που θα δικάσει τώρα τους φασίστες, είναι αυτή που διώκει και δικάζει σωρηδόν αντιφασίστες: τον Γ.Γ. του ΕΕΚ, σ. Σάββα Μιχαήλ μαζί με τον Κ. Μουτζούρη, τον σ. Πέτρο Κωνσταντίνου και την ΚΕΕΡΦΑ, τους συντρόφους από την «Εργατική Αλληλεγγύη», τον σ. Θανάση Κούρκουλα από την «Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό». 

Η νικηφόρα δίκη του Σάββα Μιχαήλ, με τη πλατιά κινητοποίηση όλου του αντιφασιστικού δυναμικού, σε Ελλάδα και εξωτερικό, έδειξε τον δρόμο για το πώς πρέπει το κίνημα να μετατρέπει αυτές τις δικαστικές μάχες, σε «εντός έδρας» αγώνες και σε νίκες. Θα πρέπει ξανά να δώσουμε το παρόν στα δικαστήρια, αυτή τη φορά να παλέψουμε για την καταδίκη των δολοφόνων, να μην αφήσουμε να τους «ρίξουν στα μαλακά», όπως έχει συμβεί δεκάδες φορές στο παρελθόν.

Αλλά όσο κι αν επιθυμούμε την φυλάκιση των φονιάδων, θα είναι δημοκρατική αυταπάτη αν πιστέψουμε πως η πάλη μας ενάντια στο φασισμό τελειώνει εκεί: στην εποχή της οξύτατης κρίσης και παρακμής του καπιταλισμού, παράλληλα με τον εκφυλισμό της αστικής δημοκρατίας, ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του κεφαλαίου θα στρέφονται προς τον Φασισμό, για να τσακίσει τη μαχόμενη εργατική τάξη και να σώσει το χρεοκοπημένο σύστημα τους, υφαρπάζοντας συνειδήσεις μέσα στην οργή και στην απελπισία. Σε αυτή τη σύγκρουση Επανάστασης και Αντεπανάστασης που έχουμε μπροστά μας, δεν θα πάμε απλά με το «δημοκρατικό νομικό οπλοστάσιο» μας. Χρειαζόμαστε το Ενιαίο Ταξικό Μέτωπο των εργατών κι όλων των καταπιεσμένων, με εργατικές πολιτοφυλακές κι ομάδες αυτοάμυνας στους δρόμους, για να τσακίσουμε εξίσου τις αστυνομικές και τις φασιστικές συμμορίες. 

Για να νικήσουμε τον Φασισμό πρέπει να τσακίσουμε την εξουσία που τον γεννά και τον θρέφει, με μια εργατική επαναστατική κυβέρνηση στηριγμένη στα εργατικά συμβούλια, για την ριζική αναδιοργάνωση της κοινωνίας σε νέες, σοσιαλιστικές βάσεις, και την ολοκλήρωση του Οκτώβρη του 1917 σε παγκόσμια κλίμακα: αυτός είναι ο πραγματικός εφιάλτης των φασιστών και των καπιταλιστικών αφεντικών τους.